Mount Eliza
Blijf op de hoogte en volg Hans & Hetty
09 Februari 2019 | Singapore, Singapore United Plantation
6 februari
Na het ontbijt checken we uit bij de Freicenet Lodge en rijden richting Lauceston Airport. Met een stop voor een bakkie koffie en thee en vlak voor het vliegveld voor een volle tank zijn we mooi op tijd op het vliegveld. Auto ingeleverd en richting incheckbalie bij Virgin Australia. We verwachten hetzelfde probleem als op de heenreis; teveel kilo’s in de koffers. In eerste instantie begint de Virgin-lady ook dapper om ons een rekening te presenteren, maar al doende, zelfs na inschakeling van collega’s hebben we het vermoeden dat ze niet helemaal voor elkaar krijgt wat ze wil. Ze laat ons na vijf minuten ploeteren en moeilijk kijken, met een big smile weten dat ze ons er deze keer wel tussendoor laat glippen; we vinden haar een duidelijke kandidaat voor “employee of the month”.
Het is druk boven Melbourne en “due to trafic controll” hebben we wat vertraging en vertrekken om 15.15 u. i.p.v. van 14.50 u. Aangekomen in Melbourne gaat alles wel heel snel; in de tijd dat Hetty naar het toilet gaat zijn de koffers al van de band getrokken. Bij Europcar hebben we binnen 10 minuten de paperassen geregeld en rijden we om 17.00 u. weg in onze 3e Mitsubishi ASX, deze keer weer een blauwe. Helaas gaat Melbourne uit- en doorrijden rond 17.00 u. gepaard met traag rijdend/fileachtig verkeer. Toch lukt het om in 1,5 uur naar Mount Eliza te rijden. Vlak voor onze Air B&B zit in een winkelcentrum een Woolies, een warme bakker en een BWS (beer, wines en spirits), dus doen we gauw even de noodzakelijke boodschappen. Het appartement voor de komende 4 nachten hebben we zelf geregeld en voldoet aan alle eisen inclusief wasmachine en droger voor een tussentijds wasje. Na wat op en neer ge-app met Natasja komt ze uiteindelijk ff aangewaaid, ze wonen ook maar 900 meter van ons af. We krijgen een tas vol folders en een waslijst aan tips en we spreken af dat we vrijdagavond samen een borrel pakken en zaterdag met zijn allen een dagje op pad gaan inclusief Daan en Teun.
’s Avonds boeken we nog een gecombineerd entreebewijs voor het National Park op Phillip Island waar we volop koala’s kunnen zien en doorrijden naar Churchill Island Heritage Farm voor een blik terug in de tijd.
7 februari
Na het ontbijt even de laatste ED’s doorgelezen dan blijven we tenminste, wat thuis betreft, ook een beetje bij de tijd. Om 11.00 u. richting Phillip Island zo’n uur en 20 minuten rijden. Via een brug rijden we het eiland op en wippen meteen binnen bij het Visitors Centre voor een plattegrond en wat antwoorden op onze vragen. We rijden eerst naar de Nobbies, aan de punt van het eiland waar we wat rondlopen en moeten constateren dat de blowhole erg timide is vandaag; niet de juiste golven en golfslag. Een blowhole is eigenlijk een uitgesleten “grot” met de opening naar de oceaankant waardoor als er een goeie grote golf inkletst het water er in een soort fontein wordt uitgekatapulteerd. Verder is het ook afhankelijk van het juiste tij, de stand van de maan, de lengte van het gras, het humeur van de zeemeeuwen en vandaag hebben we gewoon de pech dat daar niets van klopt. De ruige omgeving, veel rotsen, is wel heel mooi want dat hebben we thuis niet hè.
Dan naar de andere kant van het eiland, doel; Churchill Island Heritage Farm waar je het boerenleven in Australië van een eeuw geleden kunt bekijken.
Daarna rijden we naar Maru Koala and Animal Park om op een boardwalk tussen de eucalyptusbomen de koala’s te spotten, er zitten er zat. Op het park is nog een leuke wandelroute uitgestippeld waar we nog wat Wallaby’s en kangoeroes tegenkomen.
Hoogtepunt voor vandaag is het bezoek aan de Penguin Parade en we rijden vast naar het restaurant in het gebouw vanwaar we naar de route worden geleid. We hebben, op aanraden van Natasja, plaatsen gereserveerd op het platform en niet staand langs de route. Wachtend op de pinguïns vraagt een van de Parkrangers, een dame met de naam Pip, of er nog mensen op de foto willen. We laten ons fotograferen en we hebben nu ook een aantal Pip-tures op de camera staan.
Wat je even moet weten is dat de pinguïns rond de schemering terugkomen van, een of twee dagen, vissen in de oceaan. Ze hebben een vaste plek om aan land te komen en dat doen ze in grote groepen om zich minder kwetsbaar te voelen. In de buurt van de landingsplaats hebben ze hun nest waar, man of vrouw met kuiken, zitten te wachten op het eten. Ze vissen om de beurt en ze passen om de beurt op het kuiken. Langs deze vaste route naar de diverse nesten zijn houten platforms gemaakt waar hele drommen van deze schattige beestjes, ze zijn maar 35 cm groot, tussen negen en tien uur ’s avonds voorbij komen gewaggeld. Als je weet dat ze tot op 1,5 km van het strand af zijn gehuisvest, krijg je bijna medelijden met de relatief lange en inspannende weg naar huis die sommige moeten afleggen. We zijn op tijd naar het platform gelopen en zitten dan ook op de eerste rij en kijken met veel plezier naar deze optocht die aan ons voorbijtrekt. Voor dat de eerste in zicht komen zijn er al verschillende kuikens uit hun nest naar buiten gekomen om pappa of mamma te verwelkomen. Niet zozeer op basis van emotionele gronden, nee, ze verrekken van de honger !!
Er zat één kuiken op zo’n 5 meter van het platform die elke pinguïn aanklampte om wat eten te bemachtigen. Jammer voor het kuiken; ouders voeren absoluut alleen hun eigen kuiken dus werd hij vaak teleurgesteld wat dan weer gepaard gaat met het nodige gepiep en gepik naar elkaar. De Rangers vertelde ons dat de kuikens niet in staat zijn om hun eigen ouders te herkennen vandaar dit volhardende gedrag. Om een uur of tien waren de meeste pinguïns aan land en voorbijgelopen dus voor ons het sein om terug te rijden naar Mount Eliza. Het was een topdag !!
8 februari
Wat we even moeten vertellen over Mount Eliza is het volgende; Een aangrenzende stad van Mount Eliza is Frankston, volgens Guido en Natasja, het “Helmond” van deze regio, waarbij Mount Eliza voor Mierlo door zou kunnen gaan. Als we later op de dag een auto onbeschoft op het gazon geparkeerd zien staan is daarom al gauw de opmerking “die zal wel uit Frankston komen” van toepassing.
Vandaag hebben we een paar plaatsen in de buurt van Mount Eliza, uiteraard getipt door Natasja, uitgekozen om te bezoeken. Als eerste rijden we richting Point Nepean waar we parkeren en met de bus het laatste stuk naar de uiterste punt van het schiereiland afleggen. Buiten mooie uitzichten zijn daar de bunkers en geschutskoepels te vinden van waaruit de wateren rond deze landtong in diverse oorlogen werden verdedigd. De start van WO I is voor Australië effectief hier begonnen door een schot voor de boeg van een Duits schip af te vuren waarbij de Duitsers te verstaan werd gegeven dat het volgende schot raak zou zijn; dat hebben ze niet geriskeerd en ze zijn terug gevaren naar de haven. Best leuk om hier een keer rond te struinen en het krijgt extra kracht door de geluidsopnames die starten zodra je bijvoorbeeld de geschutskoepel binnenloopt. Je hoort dan als een soort hoorspel wat er zich op die bewuste heeft dag afgespeeld inclusief het bevel; “fire !!” en het daaropvolgende geluid van het afschieten van de granaat, heel waarheidsgetrouw.
Volgende stop Arthurs Seat, Red Hill in de buurt van de Eagle kabelbaan. Hier parkeren we de auto en maken een leuke wandeling inclusief een paar Lookouts met mooi uitzicht over de baai.
Voor het avondeten scoren we op de terugweg een paar biefstukken bij Woolies.
We hebben voor vanavond om kwart voor acht afgesproken bij Guido en Natasja thuis, die 10 minuten lopen bij ons vandaan wonen. We hebben goeie buurt en tegen 12 uur lopen we terug nadat we de afspraak hebben gemaakt dat we morgen met zijn zessen op pad gaan, gezellie.
9 februari
Omdat de ochtend voor een groot stuk verregend besluiten we om te beginnen met een gezamenlijke lunch in Guido’s lievelings tentje The Pantry. Daar waar je wordt bediend door de Pantry-gall’s die de populariteit van deze horecazaak op peil houden.
Hier zien we Daan en Teun en dat is ondertussen toch een kleine 2 jaar geleden. In t begin gaat dat nog wat stroef, maar ze ontdooien snel en het zijn een paar leuke, energieke “kuuskes”.
We hebben afgesproken dat we in een dierentuin annex dierenopvang de kangoeroes gaan voeren. Daar zullen we ook koala’s zien en nog een heleboel andere dieren.
Daan legt ons uit hoe je een kangoeroe voert met de korte tip: “platte hand” en dat is precies hoe je je hand, gevuld met voer, dient te houden dus uiteindelijk is het de perfecte samenvatting.
Eerlijk is eerlijk, het blijft leuk om zo’n kangoeroe- of Wallebysnuit je hand te zien leeg eten, vaak met 2 pootjes steunend op diezelfde hand.
De koala’s die hier zitten zijn heel benaderbaar en, voor koala’s, opvallend actief. Het stikt er ook van de eenden en de ganzen die dichterbij sluipen als je kangoeroes aan het voeren bent en met achterbakse manoeuvres hun deel van het voer stelen. We zien ook hoe de kookoobarra’s worden gevoerd en die eten, anders dan verwacht, vlees in dit geval nl. stukjes rat !!?? In het wild vangen ze dus echt muizen en ratten en zelfs kleine slangetjes moeten voor hun leven vrezen met kookoobarra’s in de buurt.
Er zijn ook een paar wombats in hun eigen verblijf maar die liggen wel heel lui, op hun rug, te slapen.
We nemen afscheid van deze leuke dierentuin en rijden door naar Cape Shranck een andere punt van het eiland met ruige rotsachtige omgeving en dito branding. Er staat vandaag echt behoorlijk wat wind en de tocht naar het rotsstrand over trappen en boardwalks is dan ook best even aanpoten. Het is een lievelingsplek van Guido en Natasja maar ook van de kids. Ze vinden het prachtig om stenen in de branding te gooien en branding is er echt wel vandaag. We zien zelfs wat windsurfers die proberen in een ritje te maken op de golven die rond de rotsformaties ontstaan. Als we terug gaan naar de parkeerplaats hebben we eerst een stuk wind tegen maar worden daarna door die zelfde wind bijna volautomatisch omhoog geblazen. Op de parkeerplaats spreken we af dat we morgenvroeg nog een bezoek brengen aan het strand in Mount Eliza. We hebben vanavond, tip van Natasja onze plaatselijke reisleidster, het restaurant 1001 nacht besproken. Dat is een restaurant met een Arabische keuken waar we lekker hebben gegeten en in gesprek raakte met een Australisch stel. Al snel werd duidelijk dat zijn opa na WO II uit Nederland naar down under was geëmigreerd. Heel vaak als je hier in gesprek raakt met mensen lijkt het soms wel dat half Australië Nederlandse roots heeft; so be it…
Leven in Mount Eliza lijkt ons in ieder geval super dus zijn we een klein beetje jaloers op Guido, Natasja Daan en Teun….
Na het ontbijt checken we uit bij de Freicenet Lodge en rijden richting Lauceston Airport. Met een stop voor een bakkie koffie en thee en vlak voor het vliegveld voor een volle tank zijn we mooi op tijd op het vliegveld. Auto ingeleverd en richting incheckbalie bij Virgin Australia. We verwachten hetzelfde probleem als op de heenreis; teveel kilo’s in de koffers. In eerste instantie begint de Virgin-lady ook dapper om ons een rekening te presenteren, maar al doende, zelfs na inschakeling van collega’s hebben we het vermoeden dat ze niet helemaal voor elkaar krijgt wat ze wil. Ze laat ons na vijf minuten ploeteren en moeilijk kijken, met een big smile weten dat ze ons er deze keer wel tussendoor laat glippen; we vinden haar een duidelijke kandidaat voor “employee of the month”.
Het is druk boven Melbourne en “due to trafic controll” hebben we wat vertraging en vertrekken om 15.15 u. i.p.v. van 14.50 u. Aangekomen in Melbourne gaat alles wel heel snel; in de tijd dat Hetty naar het toilet gaat zijn de koffers al van de band getrokken. Bij Europcar hebben we binnen 10 minuten de paperassen geregeld en rijden we om 17.00 u. weg in onze 3e Mitsubishi ASX, deze keer weer een blauwe. Helaas gaat Melbourne uit- en doorrijden rond 17.00 u. gepaard met traag rijdend/fileachtig verkeer. Toch lukt het om in 1,5 uur naar Mount Eliza te rijden. Vlak voor onze Air B&B zit in een winkelcentrum een Woolies, een warme bakker en een BWS (beer, wines en spirits), dus doen we gauw even de noodzakelijke boodschappen. Het appartement voor de komende 4 nachten hebben we zelf geregeld en voldoet aan alle eisen inclusief wasmachine en droger voor een tussentijds wasje. Na wat op en neer ge-app met Natasja komt ze uiteindelijk ff aangewaaid, ze wonen ook maar 900 meter van ons af. We krijgen een tas vol folders en een waslijst aan tips en we spreken af dat we vrijdagavond samen een borrel pakken en zaterdag met zijn allen een dagje op pad gaan inclusief Daan en Teun.
’s Avonds boeken we nog een gecombineerd entreebewijs voor het National Park op Phillip Island waar we volop koala’s kunnen zien en doorrijden naar Churchill Island Heritage Farm voor een blik terug in de tijd.
7 februari
Na het ontbijt even de laatste ED’s doorgelezen dan blijven we tenminste, wat thuis betreft, ook een beetje bij de tijd. Om 11.00 u. richting Phillip Island zo’n uur en 20 minuten rijden. Via een brug rijden we het eiland op en wippen meteen binnen bij het Visitors Centre voor een plattegrond en wat antwoorden op onze vragen. We rijden eerst naar de Nobbies, aan de punt van het eiland waar we wat rondlopen en moeten constateren dat de blowhole erg timide is vandaag; niet de juiste golven en golfslag. Een blowhole is eigenlijk een uitgesleten “grot” met de opening naar de oceaankant waardoor als er een goeie grote golf inkletst het water er in een soort fontein wordt uitgekatapulteerd. Verder is het ook afhankelijk van het juiste tij, de stand van de maan, de lengte van het gras, het humeur van de zeemeeuwen en vandaag hebben we gewoon de pech dat daar niets van klopt. De ruige omgeving, veel rotsen, is wel heel mooi want dat hebben we thuis niet hè.
Dan naar de andere kant van het eiland, doel; Churchill Island Heritage Farm waar je het boerenleven in Australië van een eeuw geleden kunt bekijken.
Daarna rijden we naar Maru Koala and Animal Park om op een boardwalk tussen de eucalyptusbomen de koala’s te spotten, er zitten er zat. Op het park is nog een leuke wandelroute uitgestippeld waar we nog wat Wallaby’s en kangoeroes tegenkomen.
Hoogtepunt voor vandaag is het bezoek aan de Penguin Parade en we rijden vast naar het restaurant in het gebouw vanwaar we naar de route worden geleid. We hebben, op aanraden van Natasja, plaatsen gereserveerd op het platform en niet staand langs de route. Wachtend op de pinguïns vraagt een van de Parkrangers, een dame met de naam Pip, of er nog mensen op de foto willen. We laten ons fotograferen en we hebben nu ook een aantal Pip-tures op de camera staan.
Wat je even moet weten is dat de pinguïns rond de schemering terugkomen van, een of twee dagen, vissen in de oceaan. Ze hebben een vaste plek om aan land te komen en dat doen ze in grote groepen om zich minder kwetsbaar te voelen. In de buurt van de landingsplaats hebben ze hun nest waar, man of vrouw met kuiken, zitten te wachten op het eten. Ze vissen om de beurt en ze passen om de beurt op het kuiken. Langs deze vaste route naar de diverse nesten zijn houten platforms gemaakt waar hele drommen van deze schattige beestjes, ze zijn maar 35 cm groot, tussen negen en tien uur ’s avonds voorbij komen gewaggeld. Als je weet dat ze tot op 1,5 km van het strand af zijn gehuisvest, krijg je bijna medelijden met de relatief lange en inspannende weg naar huis die sommige moeten afleggen. We zijn op tijd naar het platform gelopen en zitten dan ook op de eerste rij en kijken met veel plezier naar deze optocht die aan ons voorbijtrekt. Voor dat de eerste in zicht komen zijn er al verschillende kuikens uit hun nest naar buiten gekomen om pappa of mamma te verwelkomen. Niet zozeer op basis van emotionele gronden, nee, ze verrekken van de honger !!
Er zat één kuiken op zo’n 5 meter van het platform die elke pinguïn aanklampte om wat eten te bemachtigen. Jammer voor het kuiken; ouders voeren absoluut alleen hun eigen kuiken dus werd hij vaak teleurgesteld wat dan weer gepaard gaat met het nodige gepiep en gepik naar elkaar. De Rangers vertelde ons dat de kuikens niet in staat zijn om hun eigen ouders te herkennen vandaar dit volhardende gedrag. Om een uur of tien waren de meeste pinguïns aan land en voorbijgelopen dus voor ons het sein om terug te rijden naar Mount Eliza. Het was een topdag !!
8 februari
Wat we even moeten vertellen over Mount Eliza is het volgende; Een aangrenzende stad van Mount Eliza is Frankston, volgens Guido en Natasja, het “Helmond” van deze regio, waarbij Mount Eliza voor Mierlo door zou kunnen gaan. Als we later op de dag een auto onbeschoft op het gazon geparkeerd zien staan is daarom al gauw de opmerking “die zal wel uit Frankston komen” van toepassing.
Vandaag hebben we een paar plaatsen in de buurt van Mount Eliza, uiteraard getipt door Natasja, uitgekozen om te bezoeken. Als eerste rijden we richting Point Nepean waar we parkeren en met de bus het laatste stuk naar de uiterste punt van het schiereiland afleggen. Buiten mooie uitzichten zijn daar de bunkers en geschutskoepels te vinden van waaruit de wateren rond deze landtong in diverse oorlogen werden verdedigd. De start van WO I is voor Australië effectief hier begonnen door een schot voor de boeg van een Duits schip af te vuren waarbij de Duitsers te verstaan werd gegeven dat het volgende schot raak zou zijn; dat hebben ze niet geriskeerd en ze zijn terug gevaren naar de haven. Best leuk om hier een keer rond te struinen en het krijgt extra kracht door de geluidsopnames die starten zodra je bijvoorbeeld de geschutskoepel binnenloopt. Je hoort dan als een soort hoorspel wat er zich op die bewuste heeft dag afgespeeld inclusief het bevel; “fire !!” en het daaropvolgende geluid van het afschieten van de granaat, heel waarheidsgetrouw.
Volgende stop Arthurs Seat, Red Hill in de buurt van de Eagle kabelbaan. Hier parkeren we de auto en maken een leuke wandeling inclusief een paar Lookouts met mooi uitzicht over de baai.
Voor het avondeten scoren we op de terugweg een paar biefstukken bij Woolies.
We hebben voor vanavond om kwart voor acht afgesproken bij Guido en Natasja thuis, die 10 minuten lopen bij ons vandaan wonen. We hebben goeie buurt en tegen 12 uur lopen we terug nadat we de afspraak hebben gemaakt dat we morgen met zijn zessen op pad gaan, gezellie.
9 februari
Omdat de ochtend voor een groot stuk verregend besluiten we om te beginnen met een gezamenlijke lunch in Guido’s lievelings tentje The Pantry. Daar waar je wordt bediend door de Pantry-gall’s die de populariteit van deze horecazaak op peil houden.
Hier zien we Daan en Teun en dat is ondertussen toch een kleine 2 jaar geleden. In t begin gaat dat nog wat stroef, maar ze ontdooien snel en het zijn een paar leuke, energieke “kuuskes”.
We hebben afgesproken dat we in een dierentuin annex dierenopvang de kangoeroes gaan voeren. Daar zullen we ook koala’s zien en nog een heleboel andere dieren.
Daan legt ons uit hoe je een kangoeroe voert met de korte tip: “platte hand” en dat is precies hoe je je hand, gevuld met voer, dient te houden dus uiteindelijk is het de perfecte samenvatting.
Eerlijk is eerlijk, het blijft leuk om zo’n kangoeroe- of Wallebysnuit je hand te zien leeg eten, vaak met 2 pootjes steunend op diezelfde hand.
De koala’s die hier zitten zijn heel benaderbaar en, voor koala’s, opvallend actief. Het stikt er ook van de eenden en de ganzen die dichterbij sluipen als je kangoeroes aan het voeren bent en met achterbakse manoeuvres hun deel van het voer stelen. We zien ook hoe de kookoobarra’s worden gevoerd en die eten, anders dan verwacht, vlees in dit geval nl. stukjes rat !!?? In het wild vangen ze dus echt muizen en ratten en zelfs kleine slangetjes moeten voor hun leven vrezen met kookoobarra’s in de buurt.
Er zijn ook een paar wombats in hun eigen verblijf maar die liggen wel heel lui, op hun rug, te slapen.
We nemen afscheid van deze leuke dierentuin en rijden door naar Cape Shranck een andere punt van het eiland met ruige rotsachtige omgeving en dito branding. Er staat vandaag echt behoorlijk wat wind en de tocht naar het rotsstrand over trappen en boardwalks is dan ook best even aanpoten. Het is een lievelingsplek van Guido en Natasja maar ook van de kids. Ze vinden het prachtig om stenen in de branding te gooien en branding is er echt wel vandaag. We zien zelfs wat windsurfers die proberen in een ritje te maken op de golven die rond de rotsformaties ontstaan. Als we terug gaan naar de parkeerplaats hebben we eerst een stuk wind tegen maar worden daarna door die zelfde wind bijna volautomatisch omhoog geblazen. Op de parkeerplaats spreken we af dat we morgenvroeg nog een bezoek brengen aan het strand in Mount Eliza. We hebben vanavond, tip van Natasja onze plaatselijke reisleidster, het restaurant 1001 nacht besproken. Dat is een restaurant met een Arabische keuken waar we lekker hebben gegeten en in gesprek raakte met een Australisch stel. Al snel werd duidelijk dat zijn opa na WO II uit Nederland naar down under was geëmigreerd. Heel vaak als je hier in gesprek raakt met mensen lijkt het soms wel dat half Australië Nederlandse roots heeft; so be it…
Leven in Mount Eliza lijkt ons in ieder geval super dus zijn we een klein beetje jaloers op Guido, Natasja Daan en Teun….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
