Jervis Bay en The Blue Mountains

14 februari
Valentijnsdag zijn we gestart met een bakkie koffie en thee in Bermagui het eerste stadje dat we tegenkomen richting Jervis Bay. Het is een mooi vissersplaatsje en het cafeetje is gespecialiseerd in taarten, zeg maar in de “heel Bermagui bakt”-traditie. We gaan voor een stuk ginger-pineapple-orange gebak en zelfs André, Jannie en Robèrt zouden onder de indruk zijn geweest.
Met een uurtje oponthoud vanwege een omleiding door werkzaamheden aan een brug leggen we de reis af in precies 4 uur.
We logeren 2 dagen in Dolphin Sands Apertments. De kamer is van normale grootte, dus kleiner dan we tot nu toe gewend zijn :), maar bad, inloopdouche, prima bed en een grote koelkast voorzien prima in alle behoeften, no worries !!
De uitbater Adam is een heel gastvrije en behulpzame kerel met een joekel van een, modern gecoiffeerde, krulsnor. We horen dat er vandaag, i.v.m. de Valentijns gekte, veel buiten de deur wordt gegeten dus laten we hem meteen een paar restaurants in de buurt reserveren.
Op een kaart worden meteen een aantal van de beroemde witte stranden, hetgeen waar deze streek beroemd om is, door Adam aangemerkt. Zo hebben we morgen keuze genoeg hoe de dag in te vullen.
Het restaurant voor de eerste avond is een heel populair steengrillrestaurant. In Eindhoven noemen we dat “unne koei op unne kei” en de bestelde rumpsteaks zijn XXL en lekker mals. Het is ook een restaurant met de toevoeging BYO (Bring Your Own) oftewel geen vergunning om alcohol te serveren, de slijterij ernaast doet dan ook goede zaken….
We raken in gesprek met onze buren want we zitten aan een “shared table”; een 6 persoonstafel met op de kopse kanten 2 stellen. De vrouw komt uit Siberië en probeert te wennen aan 27° C, in Siberië is het op dit moment -40° C. De man is 20 jaar geleden geëmigreerd uit Frankrijk en woont in Sydney, ons laatste adres op deze reis. We krijgen dus uit eerste hand een hele lijst van “things to do and places to go”. Het is erg gezellig en zo wordt de eerste dag in Huskisson een memorabele.

15 februari
Na het ontbijt stappen we meteen in de auto en gaan op pad met als eerste doel Murray Beach. Alle mooie stranden zijn trouwens te vinden langs de kust van de enorme baai hier, Jervis Bay.
Een vaste groep bewoners van de baai is een groep, van rond de 80, dolfijnen. Er zijn speciale dagcruises om ze te spotten maar wij kiezen ervoor om aan land te blijven.
We rijden naar Vincentia een ander plaatsje aan de baai. Daar komen we vanaf de parkeerplaats via een trap op een enorm lang en breed Bounty-strand, spierwit en aan de landzijde begrenst door een bosrand. In de buurt van de “toegangstrap” zijn 40-50 mensen op het strand en verder is het, bijna niet te snappen, nagenoeg verlaten. We besluiten onze schoenen uit te doen en heel het strand af te lopen. Heen en terug is het 5,5 kilometer maar met de voetjes in het water een heerlijk ontspannen wandeling. Over de hele dag bezoeken we nog 3 andere strandjes, ze liggen allemaal verscholen in het groen en de een is nog mooier dan de ander.
We eten wat in Jervis Bay Village en gaan dan nog even naar de botanische tuinen herkenbaar aan een groot bord met de tekst ‘Walawaani Njindjiwan Njin Booderee’ oftewel “welcome everyone this is Bodoree”. De bedoeling was om via deze tuinen naar een lookout bij een meer te lopen maar we krijgen te horen dat er een enorme boom is omgevallen over het pad en de lookout is om die reden “temporarily closed”.
In de wetenschap dat ons volgende logeeradres self-catered is rijden we terug naar Vicenza om wat boodschappen te doen. We hebben daar vanochtend een grote Woolworths gezien en een winkel van Woolies is toch ondertussen onze favoriete buurtsuper geworden.
Terug in Huskisson tipt Adam ons nog even v.w.b. de reisroute naar de Blue Mountains. Er zijn 2 opties die allebei vergelijkbaar zijn in reisduur maar een ervan leidt door Kangaroo Valley en hij raadt ons aan om die te nemen. Dat is dus niet moeilijk; hij kan het weten.
Het restaurant wat Adam voor vanavond heeft gereserveerd heet Quarters waar we heerlijk eten waarmee we deze superdag afsluiten. Hier horen we voor het eerst de nieuwe afkorting van een Australisch woord waar Natasja ons op wees. Ze hebben hier wel vaker afkortingen maar deze gaat wel erg ver; thanks wordt tha (uit te spreken als tà), je kunt ook doorslaan zullen we maar zeggen….

16 februari

Na ons ontbijt, lekker in de zon in de mooie voortuin van Dolphin Sands Apertments, gooien we onze spullen in de auto en gaan op pad. De rit via Kangaroo Valley is echt heel bijzonder en met terugwerkende kracht kunnen we Adam dankbaar zijn voor zijn advies. We zien onderweg o.a. een historische brug, de Hampden Bridge, echt een oudje, eenbaans dus; om de beurt oversteken. Als er een vrachtwagen over moet, moeten de personenauto’s even wachten omdat het draagvermogen van deze bejaarde brug ook beperkt is.
We stoppen halverwege ook nog bij Fitzroy Falls. De waterval en het bijbehorende uitzicht doen ons de mond open vallen van bewondering. We lopen langs een riviertje richting uitkijkplek en datzelfde riviertje stort zich daar zeker 100 meter naar beneden in een groene vallei omringd door bergen en groen; zo hoort er een waterval uit te zien. Voortaan gewoon in De Dikke Van Dale bij waterval: Fitzroy Falls.
Als we de bergen uit zijn gaan we weer via de Princess Highway dus dat schiet lekker op. Deze highway gaat over in een andere en ondanks wat vertraging i.v.m. een ongeluk zijn we om 14.30 u. in Leura waar we een compleet huis ter beschikking hebben in, very romantic, The Whispering Pines…. We draaien van de hoofdweg een inrit in die leidt naar een carport in de achtertuin. De sleutel vinden we in een kluisje met cijfercombinatie en eenmaal binnen hebben we voor 2 nachten 3 slaapkamers, 2 badkamers, een enorme keuken en dito living ter beschikking; gekkenhuis !!
We lopen nog even de Mainstreet van Leura in, een heel gezellige straat waarin volop winkeltjes, cafés en restaurants te vinden zijn. Bij een souvenirshop annex postkantoor worden we door een aardige dame voorzien van een plattegrond en drukt ze ons op het hart om zeker The Three Sisters te gaan bekijken, dè rotsformatie van de Blue Mountains. Deze trekpleister is natuurlijk erg belangrijk voor het toerisme in deze stad en ze worden dan ook liefkozend “the girls” genoemd.

17 februari
Vandaag gaan we vroeg op pad met als doel Scenic World, daar waar kabelbanen en een treinritje onder een hoek van 52 ° de drie spectaculaire manieren zijn om de Blue Mountains te bekijken.
We hoorden dat de touringcarbussen, vanaf 11 uur, toeristen beginnen te “lossen” en dat wilde we in ieder geval voor zijn dus we zijn er al als de kassa’s om 9 uur open gaan.
In Scenic World kun je vanuit een enorm complex, waar ook horecazaken en souvenirshops zijn gehuisvest, op verschillende niveaus en op diverse manieren een blik werpen op de vallei en de omringende bergen.
We beginnen met de Scenic Highway een gondel aan een kabelbaan 270 meter boven Jamison Valley. De gondel heeft een glazen bodem waardoor je echt alle kanten op kunt kijken. Heel praktisch is dat de bovenste helft van de gondel niet van glas is, maar beveiligd met staalkabels. Dus kun je, niet gehinderd door glazen ruiten, prima foto’s maken.
Je hebt uit de gondel o.a. prima zicht op, Katoomba Falls, een waterval die zich bijna als terloops, uit het groen, tientallen meters naar beneden stort. Aan de overzijde van Jamison Valley stappen we uit en vandaaruit leidt een wandelroute naar een perfecte uitkijkplek op The Three Sisters, “the girls”.
De weg ernaartoe gaat over veel trappen op en neer, we tellen er 419. Heen en terug zijn er dat dan 838 maar dat is verder goed te doen. Dat brengt ons bij de tweede reden om vroeg te vertrekken; het wordt vandaag 30° C en we wilden het heetst van de dag voor zijn. Wandelen is om 9.15 u. niet alleen een stuk aangenamer qua temperatuur, een graadje of 22-25, maar we lopen ook nog (een soort bonus) lekker in de schaduw. Na de wandeling nemen we de gondel terug naar het hoofdgebouw waar we eerst maar eens een bakkie doen, dat hebben we wel verdiend.
Ons tweede ritje voor vandaag is in de Scenic Railway; de steilste treinrit ter wereld. De stoelen in de wagons staan om die reden in een hoek opgesteld anders lig ja al meteen met je snufferd op de grond. Als extraatje zijn de banken, net als bij autostoelen, nog verder in te regelen. De avonturiers kunnen de stoel zover naar voren zetten dat je nog net niet voorover valt. De stand “laidback” is wat ons betreft de juiste manier van reizen in deze trein en het uitzicht over Jamison Valley is weer totaal anders dan vanuit de gondel.
Je kunt, bij het eindpunt aangekomen, nog een wandeling maken naar Katoomba Falls maar daar staat 3 uur voor en wordt aangemerkt als een zwaar parkoers. Omdat we al genoeg hebben geklauterd besluiten we om, onder 52 °, weer terug naar boven te gaan.
De derde en laatste manier van vervoer is in een gondel aan een kabelbaan die schuin, afstand 727 meter, naar beneden gaat. Dit is ook fantastisch om een keer te doen en bij het eindstation is nog een extra verrassing. Ze hebben in het regenwoud een verhoogde boardwalk gemaakt; de langste van Australië. Je kunt allerlei routes kiezen en we lopen er in totaal 45 minuten rond. Je loopt, variërend van 2 tot 15 meter boven de grond, letterlijk tussen de bomen. Een van de rustpunten staat aangegeven op de plattegrond en is bij een kopie van een historisch mijnwerkershuisje. Je kunt het vinden door puur op het geluid af te gaan; het stikt er van de, luid orerende, Chinese toeristen. De meeste gewapend met selfie-stick voor het maken van honderden foto’s, voornamelijk van zichzelf….
Als we terug zijn in het hoofdgebouw is het 13.30 u. en we halen onze auto op uit de parkeergarage om in Katoomba, de stad waar Scenic World te vinden is, even wat te eten en te drinken.
De eigenaar van ons huis woont in Wentworth Falls en dit is de plaats, de naam zegt het al, waar een andere waterval te bewonderen valt. Vanaf de parkeerplaats loop je al in vijf minuten naar een lookout waar je vanuit een hele andere hoek uitkijkt over Jamison Valley. Na een tocht van 25 minuten en 280 traptreden, opgaande en dalende, is er een uitkijkplek op Wentworth Falls en dat uitzicht doet niet onder voor alle andere, een prima afsluiting van deze formidabele dag.
Aangezien de meeste restaurants uphill en niet echt in de buurt van ons huis liggen, besluiten we de dag in Leura met een, eenvoudig, kaas-wijn-avondje.
We willen morgen sowieso op tijd weg om te gaan genieten van “our final highlite”; Sydney.