Tasmanie
Blijf op de hoogte en volg Hans & Hetty
05 Februari 2019 | Singapore, Singapore United Plantation
Het heeft wat langer geduurd deze keer maar goede internetverbindingen zijn schaars Op Tasmanië.
1 februari
Na het ontbijt uitgecheckt en met de gisteravond besproken taxi richting Melbourne Airport. De chauffeur brengt ons naar de vertrekhal van Virgin Australië en we lopen binnen in een soort grote zeg maar totale chaos. Even rondgekeken en uiteindelijk worden we door een vriendelijk Virgin-man (qua maatschappij dan; hij was al op leeftijd) aan instapkaarten geholpen. We sluiten aan in een soort Euro Disney-rij van een slinger of 10 en hopen maar dat we op tijd in het vliegtuig zullen zitten. Aangekomen bij de bagage-drop off staat ons een verrassing te wachten; onze koffers zijn voor Virgin 4 kilo te zwaar. Vóór de reis heeft Hetty tot 3 keer toe gecheckt bij Travel Essence of we hetzelfde aantal kilo’s mee mochten nemen als bij Singapore Airlines en daar werd ons verzekerd, tot 3 keer toe ook: geen probleem !!
Helaas denken ze daar bij Virgin anders over; of we toch maar ff willen bijbetalen. We vragen i.i.g. om een rekening om later bij Travel Essence te kunnen indienen.
Auto opgepikt bij Europcar weer een Mitsubishi ASX deze keer antracietkleurig. We rijden in een kleine 2 uur naar ons volgende logeeradres Curringa Farm. Daar hebben we weer een prachtig huisje tot onze beschikking, voor de broodnodige variatie vijfhoekig, 2 jaar oud en met een bijzonder fraaie badkamer. Er staat een gecombineerde diner-breakfast-hamper voor ons klaar dus maken we daar met veel plezier gebruik van. ’s Avonds lopen we nog een rondje om het huis en rijden we nog even naar Lake Meadowbank vijf minuten van onze cottage.
2 februari
We maken een stevig ontbijt (ham en eggs) en smeren nog wat brood voor onderweg. Vandaag zitten we 6 uur) in de auto, we moeten namelijk een stuk omrijden vanwege de branden, een noodzakelijk kwaad. We horen later dat er in totaal al 191.000 hectare is verbrand en het brand er nog steeds !!!
Jane en Tim, ze runnen de tent, hebben erg vriendelijk en behulpzaam een “omweg” voor ons uitgestippeld. Het duurt dan wel 1,5 uur langer, het prachtige landschap waar we doorheen sturen maakt veel goed.
Om 16.30 u. komen we aan bij Corinna Wilderness Experience waar we bij de receptie worden ontvangen door Ashley die met zijn droge humor en gevatte opmerkingen zorgt dat we de vermoeiende reis op slag vergeten zijn. Uiteindelijk dirigeert hij ons naar ons huisje met de naam McGinty. Dat is dus de man die, in Tasmanië, de grootste goldnugget ooit gevonden heeft met een gewicht van 239 ounce oftewel 6.776 gram.
Ons tijdelijk onderkomen is weer prima in orde al zitten we deze keer echt “in the middle of nowhere”. Het is de eerste keer dat we niet eens een telefoonsignaal doorkrijgen, laat staan WiFi.
De waterhuishouding is ook gesplitst; kraanwater (tikkie bruin komt uit de rivier) om te wassen, douchen en het toilet door te trekken. Het drinkwater staat in de koelkast en kun je bijvullen uit een grote tank met regenwater (superschoon en erg lekker !!) bij de receptie. De vuilniswagen komt hier ook niet langs dus is het de bedoeling dat iedereen zijn eigen afval mee neemt bij vertrek en het onderweg ergens op een reguliere manier dropt. Je vindt dan ook regelmatig containers in dorpen of op parkeerplaatsen waar je je vuilniszak kwijt kunt. Ze zijn hier behoorlijk anti-littering, zo erg zelfs dat op borden langs de wegen vriendelijk wordt verzocht om het kenteken van eventuele afvalweggooiers door te geven op een speciaal telefoonnummer.
We beginnen steeds meer handigheid te krijgen in leven uit de koffer. Gewoon opengooien op de grond en met beleid ”graven”; eitje.
Het receptiegebouw is meteen café-restaurant en dat hebben we meteen voor vanavond besproken.
Al zijn onze verwachtingen niet al te groot, zo ver van de bewoonde wereld, het eten is echt verrassend goed. Als we zo rond de schemering terugkomen bij McGinty zit er vlak voor onze veranda, met uitzicht op de wildernis, een Wallaby die even nieuwsgierig naar òns kijkt, als wij naar hem. Na een paar minuten is-t-ie het zat en hopt-ie er tussenuit.
In de wetenschap dat we morgenvroeg gaan hiken, en voor morgenmiddag een riviertocht op het programma staat gaan we op tijd naar bed; things to do and places to go….
3 februari
We gaan na het ontbijt naar het startpunt van een aantal wandel/hike-tochten en doen er in totaal 4, een lange en 3 kortere, bij elkaar zo’n 3,5 uur. Gelukkig is het redelijk vlak dus is het heel goed te doen en sowieso, qua natuur, weer de moeite waard. Wat heel bijzonder is, is het feit dat als je 2 minuten het bos in loopt je je meteen in een andere wereld waant het is er in ieder geval heerlijk stil.
Teruggekomen, flansen we een lunch in elkaar en om 3 uur wacht onze wildlife rivercruise.
Onze gids/kapitein luistert naar de naam Tony en heeft Duitse roots zijn achternaam is namelijk Leitz. We varen in totaal anderhalf uur over de Pieman River, best wel een grote rivier maar met heel rustig water. We zijn de enige 2 cruisers vandaag en Tony is een leuke gast die veel weet te vertellen over het regenwoud aan de ene kant en het gewone bos aan de andere kant van de rivier. We leggen onderweg nog aan bij een kleine steiger. Van daaruit kom je via allerlei loopbruggen en trappen bij, een goed verscholen, mooie waterval. Ook laat hij ons the zgn. leathertrees zien, bomen die het hele jaar door bloeien en waar de Tasmaanse bijen hun honing vandaan halen. Op weg naar Corinna stonden er verdeeld over tientallen veldjes, echt honderden beehives, houten bakken met bijenvolken die duizenden kilo’s honing produceren. De specifieke en unieke smaak krijgt de honing dus van de leathertree-bloemnectar en maakt hem heel bijzonder.
Als we terugvaren draait onze schipper een kleine zijtak van de rivier op, de Savage River. Na een paar honderd meter laat hij ons het wrak zien van de SS Croydon een stoomschip dat daar in 1919 is vergaan. Nou ja, vergaan op een rivier ? Er wordt beweerd dat de bemanning het schip heeft laten zinken omdat ze er niet mee de zee op durfden; in die tijd konden de meeste zeelui niet zwemmen.
‘s Avonds eten we weer lekker in het restaurant en blijven nog even aan de bar hangen. Er zijn 2 bar-restaurantmedewerkers. Kaithlin is Amerikaanse en Marc is Canadees, ze zijn een setje en ‘engaged to be married’. In de keuken staat een Tasmaanse kok Davy, met een Duitse assistente Steffi en een Chileense assistent David. Hoe internationaal wilde ’t hebben ???
De assistent-manager Ashley is van het vasteland en blijft ook een paar uurtjes borrelen, er wordt veel gelachen en het is knikgezellig.
4 februari
Vandaag op tijd uitgecheckt want we moeten door naar Freicenet National Park aan de andere kant van het eiland. Omdat de branden nog steeds woedden hebben we onze rit aangepast maar zodanig dat we vooral over freeway’s rijden; dat schiet iets beter op. Om 3 uur zijn we op de plaats van bestemming en blijken we een prima kamer/huisje te hebben bij de Freicenet Lodge. In het receptiegebouw (een joekel van een houten bouwwerk) zit een restaurant en een bistro. Verder over de hele breedte, aan de kant van de baai, een veranda met terras, ook is er een grote bar-lounge. We laten ons informeren over de diverse wandelroutes naar o.a. Cape Tourville, Sleepy Bay, Wine Glas Bay en Honeymoon Bay. Vier jaar geleden zijn we hier ook geweest maar dat was toen een zeperd omdat het gruwelijk mistig was en je nauwelijks tien meter zicht had.
’s Avonds blijkt het restaurant fantastisch en we genieten van een heel lekker diner. Het lijkt er op dat alle kookprogramma’s op TV hebben gezorgd voor een boost voor wat betreft de kwaliteit in Australische restaurants, de lat wordt steeds hoger gelegd; prima toch !!??
5 februari
We worden vandaag wakker zonder stroom. Er is brand geweest in een schakelstation bij Bicheno en er is een behoorlijk gebied de dupe van. Het water om te badderen is wel warm dus eerst maar eens gedoucht. Een aggregaat verzorgt de stroom voor de receptie en het restaurant dus het ontbijt kan gewoon doorgaan.
Vandaag is het weer ons beter gezind dan 4 jaar geleden al liggen de echt zonnige dagen helaas achter ons. Omdat we destijds bij de vuurtoren van Cape Tourville “op” de wolken keken, rijden we daar eerst naar toe en gelukkig is het nu helder genoeg om een heleboel foto’s te knippen; prachtig.
Volgende stop Sleepy Bay, een wandelingetje van een kwartier brengt ons naar een prachtige baai en ook hier de nodige pixels verbruikt.
Het uitzicht op Wine glas Bay is te zien bij een speciale Lookout. We weten nog van 4 jaar terug dat het een pittige tocht is; veertig minuten omhoog via trappen en vals plat. Het stijgingspercentage van gemiddeld 6-8% zorgt dat je behoorlijk aan moet poten om boven te komen.
Zoals bekend komt na het zuur het zoet; in dit geval een weergaloos uitzicht op Wine Glas Bay, de Oceaan en de omringende bergen; kei skôn !!!
Teruglopend, naar beneden, dus lekker ontspannen, raken we aan de praat met een stel uit Adelaide en al babbelend zijn we voor we het weten terug bij de parking. We rijden naar Coles Bay een dorpje aan de andere kant van de Great Oyster Bay voor de lunch. Ook hier wordt zonder stroom toch gekookt dus kunnen we daarna meteen door voor de laatste wandeling naar Honeymoon Bay.
Leuke rustige baai met heel veel mosselen die op de stenen en rotsen groeien en die je zo kunt “plukken”.
Ondertussen staat (om een uur of vier) de stroom er weer op en bereiden we ons alvast een beetje voor op morgen. Vanavond nog een keer lekker eten in het restaurant, morgenvroeg ontbijt mèt stroom en daarna naar Lauceston Airport voor onze vlucht naar Melbourne en dan door naar Guido, Natasja, Daan en Teun
1 februari
Na het ontbijt uitgecheckt en met de gisteravond besproken taxi richting Melbourne Airport. De chauffeur brengt ons naar de vertrekhal van Virgin Australië en we lopen binnen in een soort grote zeg maar totale chaos. Even rondgekeken en uiteindelijk worden we door een vriendelijk Virgin-man (qua maatschappij dan; hij was al op leeftijd) aan instapkaarten geholpen. We sluiten aan in een soort Euro Disney-rij van een slinger of 10 en hopen maar dat we op tijd in het vliegtuig zullen zitten. Aangekomen bij de bagage-drop off staat ons een verrassing te wachten; onze koffers zijn voor Virgin 4 kilo te zwaar. Vóór de reis heeft Hetty tot 3 keer toe gecheckt bij Travel Essence of we hetzelfde aantal kilo’s mee mochten nemen als bij Singapore Airlines en daar werd ons verzekerd, tot 3 keer toe ook: geen probleem !!
Helaas denken ze daar bij Virgin anders over; of we toch maar ff willen bijbetalen. We vragen i.i.g. om een rekening om later bij Travel Essence te kunnen indienen.
Auto opgepikt bij Europcar weer een Mitsubishi ASX deze keer antracietkleurig. We rijden in een kleine 2 uur naar ons volgende logeeradres Curringa Farm. Daar hebben we weer een prachtig huisje tot onze beschikking, voor de broodnodige variatie vijfhoekig, 2 jaar oud en met een bijzonder fraaie badkamer. Er staat een gecombineerde diner-breakfast-hamper voor ons klaar dus maken we daar met veel plezier gebruik van. ’s Avonds lopen we nog een rondje om het huis en rijden we nog even naar Lake Meadowbank vijf minuten van onze cottage.
2 februari
We maken een stevig ontbijt (ham en eggs) en smeren nog wat brood voor onderweg. Vandaag zitten we 6 uur) in de auto, we moeten namelijk een stuk omrijden vanwege de branden, een noodzakelijk kwaad. We horen later dat er in totaal al 191.000 hectare is verbrand en het brand er nog steeds !!!
Jane en Tim, ze runnen de tent, hebben erg vriendelijk en behulpzaam een “omweg” voor ons uitgestippeld. Het duurt dan wel 1,5 uur langer, het prachtige landschap waar we doorheen sturen maakt veel goed.
Om 16.30 u. komen we aan bij Corinna Wilderness Experience waar we bij de receptie worden ontvangen door Ashley die met zijn droge humor en gevatte opmerkingen zorgt dat we de vermoeiende reis op slag vergeten zijn. Uiteindelijk dirigeert hij ons naar ons huisje met de naam McGinty. Dat is dus de man die, in Tasmanië, de grootste goldnugget ooit gevonden heeft met een gewicht van 239 ounce oftewel 6.776 gram.
Ons tijdelijk onderkomen is weer prima in orde al zitten we deze keer echt “in the middle of nowhere”. Het is de eerste keer dat we niet eens een telefoonsignaal doorkrijgen, laat staan WiFi.
De waterhuishouding is ook gesplitst; kraanwater (tikkie bruin komt uit de rivier) om te wassen, douchen en het toilet door te trekken. Het drinkwater staat in de koelkast en kun je bijvullen uit een grote tank met regenwater (superschoon en erg lekker !!) bij de receptie. De vuilniswagen komt hier ook niet langs dus is het de bedoeling dat iedereen zijn eigen afval mee neemt bij vertrek en het onderweg ergens op een reguliere manier dropt. Je vindt dan ook regelmatig containers in dorpen of op parkeerplaatsen waar je je vuilniszak kwijt kunt. Ze zijn hier behoorlijk anti-littering, zo erg zelfs dat op borden langs de wegen vriendelijk wordt verzocht om het kenteken van eventuele afvalweggooiers door te geven op een speciaal telefoonnummer.
We beginnen steeds meer handigheid te krijgen in leven uit de koffer. Gewoon opengooien op de grond en met beleid ”graven”; eitje.
Het receptiegebouw is meteen café-restaurant en dat hebben we meteen voor vanavond besproken.
Al zijn onze verwachtingen niet al te groot, zo ver van de bewoonde wereld, het eten is echt verrassend goed. Als we zo rond de schemering terugkomen bij McGinty zit er vlak voor onze veranda, met uitzicht op de wildernis, een Wallaby die even nieuwsgierig naar òns kijkt, als wij naar hem. Na een paar minuten is-t-ie het zat en hopt-ie er tussenuit.
In de wetenschap dat we morgenvroeg gaan hiken, en voor morgenmiddag een riviertocht op het programma staat gaan we op tijd naar bed; things to do and places to go….
3 februari
We gaan na het ontbijt naar het startpunt van een aantal wandel/hike-tochten en doen er in totaal 4, een lange en 3 kortere, bij elkaar zo’n 3,5 uur. Gelukkig is het redelijk vlak dus is het heel goed te doen en sowieso, qua natuur, weer de moeite waard. Wat heel bijzonder is, is het feit dat als je 2 minuten het bos in loopt je je meteen in een andere wereld waant het is er in ieder geval heerlijk stil.
Teruggekomen, flansen we een lunch in elkaar en om 3 uur wacht onze wildlife rivercruise.
Onze gids/kapitein luistert naar de naam Tony en heeft Duitse roots zijn achternaam is namelijk Leitz. We varen in totaal anderhalf uur over de Pieman River, best wel een grote rivier maar met heel rustig water. We zijn de enige 2 cruisers vandaag en Tony is een leuke gast die veel weet te vertellen over het regenwoud aan de ene kant en het gewone bos aan de andere kant van de rivier. We leggen onderweg nog aan bij een kleine steiger. Van daaruit kom je via allerlei loopbruggen en trappen bij, een goed verscholen, mooie waterval. Ook laat hij ons the zgn. leathertrees zien, bomen die het hele jaar door bloeien en waar de Tasmaanse bijen hun honing vandaan halen. Op weg naar Corinna stonden er verdeeld over tientallen veldjes, echt honderden beehives, houten bakken met bijenvolken die duizenden kilo’s honing produceren. De specifieke en unieke smaak krijgt de honing dus van de leathertree-bloemnectar en maakt hem heel bijzonder.
Als we terugvaren draait onze schipper een kleine zijtak van de rivier op, de Savage River. Na een paar honderd meter laat hij ons het wrak zien van de SS Croydon een stoomschip dat daar in 1919 is vergaan. Nou ja, vergaan op een rivier ? Er wordt beweerd dat de bemanning het schip heeft laten zinken omdat ze er niet mee de zee op durfden; in die tijd konden de meeste zeelui niet zwemmen.
‘s Avonds eten we weer lekker in het restaurant en blijven nog even aan de bar hangen. Er zijn 2 bar-restaurantmedewerkers. Kaithlin is Amerikaanse en Marc is Canadees, ze zijn een setje en ‘engaged to be married’. In de keuken staat een Tasmaanse kok Davy, met een Duitse assistente Steffi en een Chileense assistent David. Hoe internationaal wilde ’t hebben ???
De assistent-manager Ashley is van het vasteland en blijft ook een paar uurtjes borrelen, er wordt veel gelachen en het is knikgezellig.
4 februari
Vandaag op tijd uitgecheckt want we moeten door naar Freicenet National Park aan de andere kant van het eiland. Omdat de branden nog steeds woedden hebben we onze rit aangepast maar zodanig dat we vooral over freeway’s rijden; dat schiet iets beter op. Om 3 uur zijn we op de plaats van bestemming en blijken we een prima kamer/huisje te hebben bij de Freicenet Lodge. In het receptiegebouw (een joekel van een houten bouwwerk) zit een restaurant en een bistro. Verder over de hele breedte, aan de kant van de baai, een veranda met terras, ook is er een grote bar-lounge. We laten ons informeren over de diverse wandelroutes naar o.a. Cape Tourville, Sleepy Bay, Wine Glas Bay en Honeymoon Bay. Vier jaar geleden zijn we hier ook geweest maar dat was toen een zeperd omdat het gruwelijk mistig was en je nauwelijks tien meter zicht had.
’s Avonds blijkt het restaurant fantastisch en we genieten van een heel lekker diner. Het lijkt er op dat alle kookprogramma’s op TV hebben gezorgd voor een boost voor wat betreft de kwaliteit in Australische restaurants, de lat wordt steeds hoger gelegd; prima toch !!??
5 februari
We worden vandaag wakker zonder stroom. Er is brand geweest in een schakelstation bij Bicheno en er is een behoorlijk gebied de dupe van. Het water om te badderen is wel warm dus eerst maar eens gedoucht. Een aggregaat verzorgt de stroom voor de receptie en het restaurant dus het ontbijt kan gewoon doorgaan.
Vandaag is het weer ons beter gezind dan 4 jaar geleden al liggen de echt zonnige dagen helaas achter ons. Omdat we destijds bij de vuurtoren van Cape Tourville “op” de wolken keken, rijden we daar eerst naar toe en gelukkig is het nu helder genoeg om een heleboel foto’s te knippen; prachtig.
Volgende stop Sleepy Bay, een wandelingetje van een kwartier brengt ons naar een prachtige baai en ook hier de nodige pixels verbruikt.
Het uitzicht op Wine glas Bay is te zien bij een speciale Lookout. We weten nog van 4 jaar terug dat het een pittige tocht is; veertig minuten omhoog via trappen en vals plat. Het stijgingspercentage van gemiddeld 6-8% zorgt dat je behoorlijk aan moet poten om boven te komen.
Zoals bekend komt na het zuur het zoet; in dit geval een weergaloos uitzicht op Wine Glas Bay, de Oceaan en de omringende bergen; kei skôn !!!
Teruglopend, naar beneden, dus lekker ontspannen, raken we aan de praat met een stel uit Adelaide en al babbelend zijn we voor we het weten terug bij de parking. We rijden naar Coles Bay een dorpje aan de andere kant van de Great Oyster Bay voor de lunch. Ook hier wordt zonder stroom toch gekookt dus kunnen we daarna meteen door voor de laatste wandeling naar Honeymoon Bay.
Leuke rustige baai met heel veel mosselen die op de stenen en rotsen groeien en die je zo kunt “plukken”.
Ondertussen staat (om een uur of vier) de stroom er weer op en bereiden we ons alvast een beetje voor op morgen. Vanavond nog een keer lekker eten in het restaurant, morgenvroeg ontbijt mèt stroom en daarna naar Lauceston Airport voor onze vlucht naar Melbourne en dan door naar Guido, Natasja, Daan en Teun
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
