sydney I
Blijf op de hoogte en volg Hans & Hetty
19 Februari 2019 | Singapore, Singapore United Plantation
18 februari
De rit naar Sydney is relatief kort, we rijden er in anderhalf uur naar toe. We zijn benieuwd naar ons appartement dus parkeren we en gaan we eerst een kijkje nemen. Het blijkt een heel mooi appartement te zijn en de naam Harboursight is de perfecte naam we hebben een prachtig uitzicht over de haven. Wat het echt heel bijzonder maakt is dat we uitkijken op de Sydney Harbour Bridge en daar onderdoor kijkend, zien we The Operahouse. Twee van ’s werelds beroemdste “landmarks” in één oogopslag is toch echt wel uniek te noemen.
We “lossen” de auto en gaan dan op weg om hem in te leveren bij Europcar. Die hebben hun drop off in de parkeergarage van het Pullman Hotel. Als we verdieping na verdieping afzakken in de krochten van het Pullman beginnen we ons af te vragen of we doorrijden naar China, er komt geen eind aan. Uiteindelijk blijkt Europcar, 9 verdiepingen onder de grond, ruimte te hebben gehuurd waar mensen hun gehuurde auto in kunnen leveren. Een aardige dame vraagt of we de auto af hebben getankt en we moeten erkennen, omdat we geen benzinepomp meer hebben gezien, dit deze keer niet te hebben gedaan. Ze adviseert ons om dit toch nog even te doen want als we het door Europcar laten doen betalen we $ 3,80 per liter. Ze geeft ons aanwijzingen naar een benzinestation in de buurt en we crossen weer 9 verdiepingen omhoog en na getankt te hebben ook weer naar beneden. Gelukkig is er wel een lift en via de lobby van het Pullman, waar we ook nog wat folders en informatie vergaren, lopen we een groot park in. Bij een bakkie verdiepen we ons in de folders en aangezien we daar vlak in de buurt zijn lijkt ons een bezoek aan de Westfield Tower een goede eerste move. Deze toren is het hoogste gebouw van Sydney en heeft een 360°-view op 245 meter hoogte. Tickets kun je kopen in een classy warehouse op de vijfde verdieping waarna een lift je binnen een minuut naar boven brengt. Eenmaal boven zie je pas hoe uitgestrekt Sydney is want zelfs op deze hoogte kun je de stadsgrenzen nog steeds niet zien. Na een uurtje hebben we het wel gezien, zoeven naar beneden en lopen we naar Darling Harbour daar waar we op onze eerste reis ons hotel hadden. We lopen een paar uurtjes rond in de haven en meepassant in Memory Lane.
Daarna zoeken we gewapend met een paar plattegrondjes en in de wetenschap dat voor ons appartement een aanlegsteiger is voor de vele Ferry’s een opstapplek om zo naar huis te varen. Het is weer eens wat anders en het is een prima openbaar vervoersmiddel. Vanmorgen zijn we met de auto óver de Harbour Bridge gereden en nu varen we eronderdoor, meer smaken hebben we niet.
We blijven vanavond in de buurt van ons appartement en we vinden een leuk Italiaans restaurantje wat wordt gerund door een Griek; ook Sydney is van alle nationaliteiten thuis.
19 februari
Vandaag zijn we vroeg uit bed want we hebben veel op de planning staan. We hebben op internet uitgezocht hoe het nu precies met de Ferry’s werkt dus gaan we eerst naar een ticketshop om een soort passe-partout te regelen. Gelukkig is het weer vandaag stukken beter dan de voorspellers ons wilde wijs maken en steken we dus over naar The Operahouse. Door het eigenaardige ontwerp blijft het een intrigerend gebouw en de ligging is natuurlijk ook speciaal.
De vorige keer dat we hier waren hebben we gezien dat je over de boog van Harbour Bridge kunt lopen. We hebben ondertussen wat meer informatie ingewonnen en we twijfelen of we het zullen doen of niet. Enerzijds hangt er een fors prijskaartje aan en anderzijds is het toch 134 meter hoog…
We laten ons bij een ticketoffice verder informeren en we kunnen vanmiddag om half drie nog mee. De klim duurt met omkleden en instructie/oefen cursus, zo’n 3,5 uur en gaat weer over 1390 traptreden. We besluiten het te gaan doen omdat we hoogstwaarschijnlijk niet nog eens in Sydney zullen komen en het toch een unieke ervaring is.
We melden ons om 14.15 u. in The Rocks 3 Cumberland Street en we zitten in een groep van 11 die normaliter 14 personen groot is. Onze klimbegeleidster heet Megs en is een heel gezellige en leuke griet die veel gevoel voor humor heeft. Affijn, voor we beginnen met de klim worden we eerst voorzien van een overall. Gezien de temperatuur wordt ons geadviseerd om eerst alle kleding, op je ondergoed na, uit te doen. Je mag verder geen camera’s, telefoons, horloges en armbanden meenemen of dragen om de doodsimpele reden dat als je per ongeluk iets laat vallen de gevolgen desastreus kunnen zijn. Je zal maar op weg naar huis zijn en er flikkert een Smartphone door je voorruit of al fietsend op je kop; da-doe-zeer hoor. De overall is verder helemaal geprepareerd voor de tocht; er zitten op je rug diverse ringen die dienen om bijvoorbeeld je pet, je gratis verstrekte zakdoek, of bril met een koordje te zekeren. Ook wordt er een radio met headset op je rug gehangen; allemaal gezekerd met nylonkoord om er zeker van te zijn dat er niets naar beneden sodemietert. Over de overall komt dan nog een tuigje waarmee je de gehele tocht aan een staalkabel vastzit. Ze hebben hier echt heel goed over nagedacht en vrijwel alle risico’s uitgesloten. Vooraf hebben we een vragenlijst in moeten vullen en ondertekend waarin allerlei vragen over fysieke gesteldheid en eventueel medicijngebruik. We hebben zelfs voor we vertrokken een ademtest moeten doen om uit te sluiten dat er zatte mensen of mensen onder invloed van drugs mee naar boven gaan. Er zitten een aantal steile ladders in het parkoers en die hebben ze in de instructieruimte een paar nagebouwd om je te laten ervaren hoe dat voelt qua klimmen. Als we daar allemaal een paar keer hebben geoefend gaan we beginnen met onze tocht naar het hoogste punt op de bogen van de brug.
Megs zorgt er, met haar verhalen over de historie van de bouw van de brug, voor dat we heel relaxed naar boven klimmen en lopen. Zo horen we dat de pilaren die de brug dragen op granieten blokken staan die het draagvermogen hebben voor twee van zulke constructies. In totaal is er 52.800 ton staal verwerkt en alle deze stalen balken en kokers zijn aan elkaar geklonken met maar liefst 6.000.000 klinknagels. Die werden eerst witheet gestookt en, waar nodig, van binnenuit door het klinkgat gestoken waarna de kop er aan de buitenkant werd aan gehamerd/geklonken. De arbeiders die “in” de kokers de klinknagels tegenhielden waren na een paar jaar zo doof als een kwartel want van oordopjes had nog niemand gehoord in die tijd. Wat dat betreft zouden de ARBO-controleurs van nu een hartverzakking krijgen want er werd niets gezekerd en aan veiligheidsmiddelen hadden ze absoluut niets in die tijd. Dat er in totaal “maar” 16 mensen zijn verongelukt tijdens de 5 jaar durende bouw is eigenlijk een wonder. Daarbij is het goed om te weten dat er maar 3 op de brug zijn verongelukt, de rest werd slachtoffer van bedrijfsongevallen aan de wal. Een goed verhaal is dat van een staalwerker die op hoogte van het wegdek, 55 meter boven het water, zijn evenwicht verloor en naar beneden viel. Hij had wat duikervaring dus hij wist dat hij of met zijn hoofd of met zijn voeten vooruit in het water terecht moest komen. In de drie seconden durende val wist hij zich in feet-first positie te manoeuvreren en had de tegenwoordigheid van geest om zijn handen voor zijn gezicht te houden toen hij het wateroppervlak raakte. De kapitein van een boot in de buurt zag hem vallen en viste hem uit het water. Schaderapport: zijn werkschoenen waren gespleten en zaten om zijn bovenbenen en hij had alleen maar 3 gebroken ribben door de klap op het water. Na 17 dagen voelde hij zich weer goed genoeg om zijn werk te hervatten; zo-vinde-ze-nie-mir !!!
Nu nog even over de 1390 treden. Er zijn er denk een paar honderd die echt steil “op z’n ladders” recht omhoog gaan, de rest zijn een soort staptreden. Omdat je een groot stuk, ongeveer 550 meter óver de boog loopt zijn de treden, van traanplaat, zo gemonteerd dat je in één beweging naar voren en omhoog stapt. Dat loopt eigenlijk heel ontspannen en kost nauwelijks moeite.
Er worden op een aantal plaatsen pauzes ingelast om eventueel op adem te komen en om Megs de kans te geven om wat foto’s te knippen. Ze heeft de beschikking over een goede camera die dubbel gezekerd na elke sessie in een heuptas met rits èn klittenband verdwijnt. De uitdrukking zekerheid voor alles gaat hier zeker op !!!
Als we op de top zijn aangekomen zijn we ongegeneerd in jubelstemming; wat een uitzicht, wat goed dat we het tòch hebben gedaan, onvergetelijk en niet te evenaren dûh !!!
Kort samengevat is “the way down” een eitje en is de ontkleedsessie vergelijkbaar met de kleedsessie maar dan “the other way around”. We vullen nog een vragenlijst in over hoe we de beklimming hebben ervaren en hoe onze climbleader, Megs dus, het heeft gedaan; 10+ wat ons betreft.
We krijgen een certificaat, op naam, als bewijsmateriaal mee en ook een blauwe “Brigeclimb”-cap. De foto’s en een videootje zijn op een USB-stick te koop en gelukkig tegen normale prijzen. Tijd om naar de steiger te lopen waar ons pontje naar de overkant vertrekt. We zijn het er over eens dat dit het absolute hoogtepunt van HansenHettyopherhaling is geweest; godmiljèrs kei gaaf.
De rit naar Sydney is relatief kort, we rijden er in anderhalf uur naar toe. We zijn benieuwd naar ons appartement dus parkeren we en gaan we eerst een kijkje nemen. Het blijkt een heel mooi appartement te zijn en de naam Harboursight is de perfecte naam we hebben een prachtig uitzicht over de haven. Wat het echt heel bijzonder maakt is dat we uitkijken op de Sydney Harbour Bridge en daar onderdoor kijkend, zien we The Operahouse. Twee van ’s werelds beroemdste “landmarks” in één oogopslag is toch echt wel uniek te noemen.
We “lossen” de auto en gaan dan op weg om hem in te leveren bij Europcar. Die hebben hun drop off in de parkeergarage van het Pullman Hotel. Als we verdieping na verdieping afzakken in de krochten van het Pullman beginnen we ons af te vragen of we doorrijden naar China, er komt geen eind aan. Uiteindelijk blijkt Europcar, 9 verdiepingen onder de grond, ruimte te hebben gehuurd waar mensen hun gehuurde auto in kunnen leveren. Een aardige dame vraagt of we de auto af hebben getankt en we moeten erkennen, omdat we geen benzinepomp meer hebben gezien, dit deze keer niet te hebben gedaan. Ze adviseert ons om dit toch nog even te doen want als we het door Europcar laten doen betalen we $ 3,80 per liter. Ze geeft ons aanwijzingen naar een benzinestation in de buurt en we crossen weer 9 verdiepingen omhoog en na getankt te hebben ook weer naar beneden. Gelukkig is er wel een lift en via de lobby van het Pullman, waar we ook nog wat folders en informatie vergaren, lopen we een groot park in. Bij een bakkie verdiepen we ons in de folders en aangezien we daar vlak in de buurt zijn lijkt ons een bezoek aan de Westfield Tower een goede eerste move. Deze toren is het hoogste gebouw van Sydney en heeft een 360°-view op 245 meter hoogte. Tickets kun je kopen in een classy warehouse op de vijfde verdieping waarna een lift je binnen een minuut naar boven brengt. Eenmaal boven zie je pas hoe uitgestrekt Sydney is want zelfs op deze hoogte kun je de stadsgrenzen nog steeds niet zien. Na een uurtje hebben we het wel gezien, zoeven naar beneden en lopen we naar Darling Harbour daar waar we op onze eerste reis ons hotel hadden. We lopen een paar uurtjes rond in de haven en meepassant in Memory Lane.
Daarna zoeken we gewapend met een paar plattegrondjes en in de wetenschap dat voor ons appartement een aanlegsteiger is voor de vele Ferry’s een opstapplek om zo naar huis te varen. Het is weer eens wat anders en het is een prima openbaar vervoersmiddel. Vanmorgen zijn we met de auto óver de Harbour Bridge gereden en nu varen we eronderdoor, meer smaken hebben we niet.
We blijven vanavond in de buurt van ons appartement en we vinden een leuk Italiaans restaurantje wat wordt gerund door een Griek; ook Sydney is van alle nationaliteiten thuis.
19 februari
Vandaag zijn we vroeg uit bed want we hebben veel op de planning staan. We hebben op internet uitgezocht hoe het nu precies met de Ferry’s werkt dus gaan we eerst naar een ticketshop om een soort passe-partout te regelen. Gelukkig is het weer vandaag stukken beter dan de voorspellers ons wilde wijs maken en steken we dus over naar The Operahouse. Door het eigenaardige ontwerp blijft het een intrigerend gebouw en de ligging is natuurlijk ook speciaal.
De vorige keer dat we hier waren hebben we gezien dat je over de boog van Harbour Bridge kunt lopen. We hebben ondertussen wat meer informatie ingewonnen en we twijfelen of we het zullen doen of niet. Enerzijds hangt er een fors prijskaartje aan en anderzijds is het toch 134 meter hoog…
We laten ons bij een ticketoffice verder informeren en we kunnen vanmiddag om half drie nog mee. De klim duurt met omkleden en instructie/oefen cursus, zo’n 3,5 uur en gaat weer over 1390 traptreden. We besluiten het te gaan doen omdat we hoogstwaarschijnlijk niet nog eens in Sydney zullen komen en het toch een unieke ervaring is.
We melden ons om 14.15 u. in The Rocks 3 Cumberland Street en we zitten in een groep van 11 die normaliter 14 personen groot is. Onze klimbegeleidster heet Megs en is een heel gezellige en leuke griet die veel gevoel voor humor heeft. Affijn, voor we beginnen met de klim worden we eerst voorzien van een overall. Gezien de temperatuur wordt ons geadviseerd om eerst alle kleding, op je ondergoed na, uit te doen. Je mag verder geen camera’s, telefoons, horloges en armbanden meenemen of dragen om de doodsimpele reden dat als je per ongeluk iets laat vallen de gevolgen desastreus kunnen zijn. Je zal maar op weg naar huis zijn en er flikkert een Smartphone door je voorruit of al fietsend op je kop; da-doe-zeer hoor. De overall is verder helemaal geprepareerd voor de tocht; er zitten op je rug diverse ringen die dienen om bijvoorbeeld je pet, je gratis verstrekte zakdoek, of bril met een koordje te zekeren. Ook wordt er een radio met headset op je rug gehangen; allemaal gezekerd met nylonkoord om er zeker van te zijn dat er niets naar beneden sodemietert. Over de overall komt dan nog een tuigje waarmee je de gehele tocht aan een staalkabel vastzit. Ze hebben hier echt heel goed over nagedacht en vrijwel alle risico’s uitgesloten. Vooraf hebben we een vragenlijst in moeten vullen en ondertekend waarin allerlei vragen over fysieke gesteldheid en eventueel medicijngebruik. We hebben zelfs voor we vertrokken een ademtest moeten doen om uit te sluiten dat er zatte mensen of mensen onder invloed van drugs mee naar boven gaan. Er zitten een aantal steile ladders in het parkoers en die hebben ze in de instructieruimte een paar nagebouwd om je te laten ervaren hoe dat voelt qua klimmen. Als we daar allemaal een paar keer hebben geoefend gaan we beginnen met onze tocht naar het hoogste punt op de bogen van de brug.
Megs zorgt er, met haar verhalen over de historie van de bouw van de brug, voor dat we heel relaxed naar boven klimmen en lopen. Zo horen we dat de pilaren die de brug dragen op granieten blokken staan die het draagvermogen hebben voor twee van zulke constructies. In totaal is er 52.800 ton staal verwerkt en alle deze stalen balken en kokers zijn aan elkaar geklonken met maar liefst 6.000.000 klinknagels. Die werden eerst witheet gestookt en, waar nodig, van binnenuit door het klinkgat gestoken waarna de kop er aan de buitenkant werd aan gehamerd/geklonken. De arbeiders die “in” de kokers de klinknagels tegenhielden waren na een paar jaar zo doof als een kwartel want van oordopjes had nog niemand gehoord in die tijd. Wat dat betreft zouden de ARBO-controleurs van nu een hartverzakking krijgen want er werd niets gezekerd en aan veiligheidsmiddelen hadden ze absoluut niets in die tijd. Dat er in totaal “maar” 16 mensen zijn verongelukt tijdens de 5 jaar durende bouw is eigenlijk een wonder. Daarbij is het goed om te weten dat er maar 3 op de brug zijn verongelukt, de rest werd slachtoffer van bedrijfsongevallen aan de wal. Een goed verhaal is dat van een staalwerker die op hoogte van het wegdek, 55 meter boven het water, zijn evenwicht verloor en naar beneden viel. Hij had wat duikervaring dus hij wist dat hij of met zijn hoofd of met zijn voeten vooruit in het water terecht moest komen. In de drie seconden durende val wist hij zich in feet-first positie te manoeuvreren en had de tegenwoordigheid van geest om zijn handen voor zijn gezicht te houden toen hij het wateroppervlak raakte. De kapitein van een boot in de buurt zag hem vallen en viste hem uit het water. Schaderapport: zijn werkschoenen waren gespleten en zaten om zijn bovenbenen en hij had alleen maar 3 gebroken ribben door de klap op het water. Na 17 dagen voelde hij zich weer goed genoeg om zijn werk te hervatten; zo-vinde-ze-nie-mir !!!
Nu nog even over de 1390 treden. Er zijn er denk een paar honderd die echt steil “op z’n ladders” recht omhoog gaan, de rest zijn een soort staptreden. Omdat je een groot stuk, ongeveer 550 meter óver de boog loopt zijn de treden, van traanplaat, zo gemonteerd dat je in één beweging naar voren en omhoog stapt. Dat loopt eigenlijk heel ontspannen en kost nauwelijks moeite.
Er worden op een aantal plaatsen pauzes ingelast om eventueel op adem te komen en om Megs de kans te geven om wat foto’s te knippen. Ze heeft de beschikking over een goede camera die dubbel gezekerd na elke sessie in een heuptas met rits èn klittenband verdwijnt. De uitdrukking zekerheid voor alles gaat hier zeker op !!!
Als we op de top zijn aangekomen zijn we ongegeneerd in jubelstemming; wat een uitzicht, wat goed dat we het tòch hebben gedaan, onvergetelijk en niet te evenaren dûh !!!
Kort samengevat is “the way down” een eitje en is de ontkleedsessie vergelijkbaar met de kleedsessie maar dan “the other way around”. We vullen nog een vragenlijst in over hoe we de beklimming hebben ervaren en hoe onze climbleader, Megs dus, het heeft gedaan; 10+ wat ons betreft.
We krijgen een certificaat, op naam, als bewijsmateriaal mee en ook een blauwe “Brigeclimb”-cap. De foto’s en een videootje zijn op een USB-stick te koop en gelukkig tegen normale prijzen. Tijd om naar de steiger te lopen waar ons pontje naar de overkant vertrekt. We zijn het er over eens dat dit het absolute hoogtepunt van HansenHettyopherhaling is geweest; godmiljèrs kei gaaf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
