KI en zo

24 januari
De rit van de Barossa Valley naar Kangaroo Island (vanaf nu KI) verloopt afwisselend. We hebben, gelukkig, ruim 4 uur in de airconditioned auto gezeten terwijl buiten de temperatuur af en toe opliep tot 47° C. Omdat ons Beach House op KI self-catered is moeten we er toch een keer uit om wat boodschappen te doen. In het plaatsje Victor Harbor stoppen we voor de lunch en als we uitstappen voelen we voor het eerst 47° C aan den lijve. Dat geeft natuurlijk al het gevoel of je in de sauna stapt maar dan wel met een bloedhete föhn erbij als extra kick. Gelukkig is het cafeetje waar we een broodje pakken ook voorzien van airco dus genieten we hooguit 10 minuten van de “hot as hell”-sensatie. In het café wijzen ze ons de weg naar een grote supermarkt van Woolworths en aangezien dat de reden is dat neef Guido met zijn gezin hier een paar jaar zijn neergestreken, gaan we dáár onze proviand inslaan. In het winkelcentrum waar Woolworths is gevestigd is draaien de airco’s ook op volle toeren dus zo’n hete dag is best wel door te komen.
We rijden verder, over wat Julian de kustweg noemde, door een bosrijk gebied met naald- en loofbomen maar ook grote stukken gele uitgedroogde weides. We komen zoetjesaan in de buurt van Cape Jervis waar de Ferry naar KI op ons ligt te wachten. Precies een half uur voor vertrek rijden we in de fuik richting laaddek. Snel even de voucher omgeruild voor kaartjes, de auto aan boord gereden en een zitplaats geclaimd.
De tocht duurt 50 minuten en op het water is de temperatuur stukken lager dan aan wal.
Zodra we van de boot af zijn is het terug naar af want ook hier meten we af en toe 40-45° C; waar zouden we zijn zonder airconditioned car….
De omschrijving naar “BlueSeas Beach House” is zo summier dat we af en toe Google-maps inschakelen om te checken of we nog wel goed zitten. Maar ook dat is op een gegeven moment niet meer mogelijk: geen bereik. We rijden toch maar door en wonder boven wonder komen we toch daar waar we wezen moeten. Onderweg proberen we de eigenaar/uitbater Ben telefonisch te bereiken maar het lijkt er verdacht veel op dat-ie zijn telefoon uit heeft staan.
We komen er al snel achter dat alle deuren open zijn en na een rondje in en om het huis kunnen we alleen maar constateren dat we qua ruimte zeker niet hoeven te klagen.
De sleutels liggen op de keukentafel naast een handgeschreven welkomstbrief. In een ringmap wat huisregels en uitleg van airco, TV en gas-BBQ. In de welkomstbrief het verzoek om per SMS even te melden of we er A; zijn en B; alles snappen.
De grote verrijdbare airco starten we eerst maar eens op en als het begint te schemeren zetten we ramen en deuren tegen elkaar open; er zitten toch overal hordeuren voor. Nadat we een paar hamburgers naar binnen hebben gefrommeld is het binnen al met al na een uurtje goed om te hebben. Omdat het windje van zee (oceaan) redelijk fris aan begint te voelen gaan we nog een paar uurtjes buiten zitten lezen “on the porch”.
We kruipen weer vroeg in bed want morgen worden we op tijd opgepikt voor een toer met gids.
Maar dan…….. we liggen een kwartier in bed als we wakker worden van een indringend schril piepend geluid dus zitten we rechtop in bed. Hetty zet de airco uit in de veronderstelling dat dat de boosdoener is. Helaas na 10 minuten, de luiken zijn net weer dicht gevallen, opnieuw dezelfde teringherrie. We hebben het idee dat in het huisje 500 mts. verderop iedereen zich af zit te vragen welke malloten in godsnaam in “BlueSeas Beach House” logeren. Hele kangoeroefamilies slaan op de vlucht, zeemeeuwen krijsen het einde der tijden is nabij. We kijken eens wat beter rond en bij nader inzien blijkt een rookmelder de boosdoener te zijn. Zoals jullie ook wel zullen weten beginnen deze zich spontaan te melden als de batterij bijna leeg is. Het ding slopen we van de muur, de batterij wordt verwijderd, en 3 keer is scheepsrecht, we gaan slapen. We hopen dat de buren verder ook een ongestoorde nacht hebben gehad.

25 januari
Om 6.15 u. worden we wakker van de eerste zonnestralen en we lopen naar het strand om een prachtige zonopkomst te aanschouwen. Het is het begin van een zonnige dag maar niet warmer dan 28° C eigenlijk prima de luxe.
Opfrissen, ontbijtje en wachten op onze gids die om 9.00 u. zijn Range Rover parkeert. Het blijkt een heel aardige, gepensioneerde, 70-jarige man te zijn die luistert naar de naam Ken. Hij gidst nog 2 keer per week in drukke tijden en zal ons de hele dag rondrijden en een groot stuk van de zuid- en westkust laten zien.
Eerste stop is Seal Bay waar de zeehonden liggen te zonnen op het strand en afwisselend òf 3 dagen gaan vissen of 3 dagen luieren. Daarna rijden we door naar het “Flinders Chase Natural Park” met onder andere “the Remarkable Rocks” die inderdaad opvallend indrukwekkend zijn.
Bij “Admiral Arch” heel veel ruige natuur en rotspartijen waar een ander soort zeehond thuis is zeg maar van de zwarte soort, zoals wij ze kennen, de zeehonden bij Seal Bay zijn overwegend blond. Terwijl Ken onze lunch voorbereid lopen we nog even het bezoekerscentrum binnen waar in een soort tentoonstelling allerlei achtergrondinformatie te vinden is. Als we teruglopen naar Ken blijkt dat in zijn 4 x 4 een uitgebreide lunch was verstopt in diverse koelboxen. We zien een mooi gedekte tafel met tafelkleed, serviesgoed en vergeet de wijn glazen niet. Er gaan 3 prima steaks op de BBQ en er staat al een salade en coleslaw op tafel. Bij de steak gebakken aardappelen, uien, een broodje en een flesje rode wijn geproduceerd op KI. Onze chef heeft zelfs een toetje opgeduikeld uit een van de koelboxen; stoofpeertjes met verse yoghurt; life is good !!!
We rijden verder en dan wordt het duidelijk dat Ken zijn eiland op z’n duimpje kent. Overdag zijn de Wallaby’s de kleinere soort kangoeroes bijna niet te vinden, ze houden zich dan schuil voor hun vijanden en ’s nachts gaan ze er op uit om te eten. Maar Ken weet precies waar ze zich verschuilen en hij laat ze ons dan ook op verschillende plaatsen zien, eigenlijk vlak naast de weg maar je moet wel weten waar.
We rijden verder naar “Hanson Bay Wildlife Sanctuary” een stuk bos waar de juiste eucalyptusbomen staan, domein van een andere typische Australische inwoner; de koala. Meestal zoeken ze een plek op waar ze kunnen liggen, zeg maar op plaatsen waar de takken een vork vormen. De reden dat ze zo graag luieren komt omdat de blaadjes van de eucalyptusboom heel weinig energie geven en iets anders lussen-ze-nie.
Om de grote kangoeroes te kunnen zien die ook alleen ’s nachts actief zijn rijden we wat verder het land in onder de bomen die overal op de dorre weides staan liggen er legio in de schaduw te dutten.
Als we terug rijden naar ons huisje laat Ken ons nog wat mooie plekken aan de kust zien waar we de volgende dag eventueel zelf naar toe kunnen rijden. Als we uiteindelijk de weg indraaien naar huis vraagt Ken of we de betekenis van ons huisnummer weten en als hij onze verbaasde gezichten ziet legt hij het even uit. Wat ons al was opgevallen is dat er op het eerste gezicht weinig logica zat in de nummering; van 53 naar 85 naar 123 en ons huisnummer is 163.
Hoe simpel kan het zijn met een nul er achter staat het voor het aantal meters dat je van de hoek af zit van de laatste kruising. Dat heeft natuurlijk een aantal praktische voordelen; je kunt bepalen of je er naar toe loopt of toch liever de auto pakt, de ambulance weet wanneer hij moet gaan remmen en wil je een brand melden dan is het adres een nauwkeurige plaatsbepaling van de onheilsplek; ze zijn zo stom nog niet down under….

26 januari
Vandaag pakken we de auto om naar de hoofdstad Kingscote te rijden. Het is Australia-day een nationale feestdag om de start van de republiek Australië te markeren.
We hebben ons een beetje ingelezen en er zou sowieso een paardenracebaan in Kingscote moeten zijn waar vandaag wordt geracet. We zien de baan op weg naar de stad en we besluiten om na een bezoek aan de stad even de sfeer te gaan proeven.
Het stadje is niet al te groot er wonen zo’n 4000 mensen en je moet op tijd afremmen anders ben je er al doorheen. Paar uurtjes door het centrum, op de pier en langs het strand gewandeld. Bij het Cactus Café lekker gegeten en dan op weg naar de racebaan. Op het moment dat we daar aankomen staat er vrijwel meteen een race op het programma die we kunnen volgen van start tot finish. Bij de start-finishlijn een hele batterij tenten waar eten en drinken wordt verkocht en waar de bookies hun handel drijven. De volgende race is over een half uur en dan willen we dus een gokje wagen. Leken als we zijn laten we ons voorlichten door een aardige dame achter de consumptiebonnen-kassa. Ze loopt zelfs mee naar de bookmakertent waar we aan een andere dame wat namen en nummers doorgeven en 3 “raffles” als bewijs meekrijgen. De race is over 1.750 mts. dus is de startplek ruim voor de finish een hele ronde is namelijk 1.400 mts.
We gaan bij de finishlijn staan dan kunnen we ze meteen na de start al een keer voorbij zien komen en staan we er met onze neus bovenop om te zien of we financieel onafhankelijk zijn geworden.
Omdat we op een startschot staan te wachten missen we de start, als we opkijken zijn ze al voorbij; een startschot schijnt niet zo gebruikelijk te zijn bij de paardjes….. , we liggen in een deuk; hoe onnozel kende zijn ??? Affijn, hypergeconcentreerd met de camera in de aanslag wachten we op de finish. Die krengen lopen echt wel hard dus de vraag welk paard op welke plek is geëindigd dwingt ons om onze bookie nog een keer te raadplegen. We hebben goed gegokt; onze 3 toppers zijn als laatste drie over de streep gelopen  !!!!
Ik begin een zin met; “Thank you for..” die zij lachend afmaakt met; “taken your money ??, no problem”. Al met al hebben we toch mooi een keer op de paarden gegokt; a lifetime experience.
Op de weg terug bezoeken we nog een eucalyptusolie-distilleerderij en een honingboerdeij waar de beroemde KI-honing wordt geproduceerd. KI is in 1885 door het gouvernement tot bijenheiligdom verklaart en vanaf dat moment zijn er geen bijen meer geïmporteerd. Men neemt tegenwoordig dan ook aan dat op het eiland de enige raszuivere bijen ter wereld rond vliegen.
Beide bezoekjes zijn absoluut de moeite waard en het zorgt ervoor dat we weer een leuke dag kunnen toevoegen aan ons lijstje.